علی دایی را در جایگاه وی آی پی می بینیم. جای نشستن او معلوم است، می‌داند کجا می‌نشیند، از تهران که به راه افتاد می دانست کدام هتل،کدام صندلی و کدام اسکورت پلیس را برای جا به جایی خودش دارد.
دایی کنار سامی جابر نشست، عکس سلفی هم گرفت،ایستاد. از همه قد بلند تر بود و رشید تر،خوش تیپ و خوش لباس،کت و شلوارش عالی بود و قیافه اش خوش تیپ تر از بقیه!
اصالتا به ما باشد می گوییم او اشتباهی به مربیگری آمد. او باید یک دیپلمات می شد، یک فرد محبوب با جایگاهی بزرگ،اما خود دایی اینها را نمی داند، او دوست دارد با چند تا بچه مثل صادقیان و حقیقی و ... سر و کله بزند و زیر رگبار شعار به خاطر برخورد یک توپ به جای تور به تیر دروازه قرار بگیرد.
البته هر کس علاقه ای دارد،برای یکی مثل دایی هم هیچکس نمی تواند تعیین تکلیف کند. در پاسخ به آنها که می گویند دایی مربی خوبی هم نیست باید بگوییم مثلا چه کسی در ایران مربی است که دایی نیست؟
با این وجود اما به نظر ما قیافه و نوع مدیریت و رفتار دایی منهای دعواهای بی حد و حصری که دارد شبیه است ،به شدت به یک مدیر در فوتبالی که او آقای گل جهانی‌اش است، کاملا شبیه است.
دایی انگار با کت و شلوار زاده شده و از ما اگر بپرسید می گوییم مربیگری یک باشگاه برای او کوچک است. او باید مدیر چند باشگاه با هم باشد ،رییس فدراسیونی، دبیر کلی ،مدیر فنی تیم ملی یا مدیر فنی همان پرسپولیس یا هر چیزی شبیه به اینها. او باید آن بالا بنشیند و تصمیم بگیرد که چه می خواهد انجام دهد.
او نباید تا این حد در معرض قضاوت سریع و بی تامل قرار بگیرد. دایی به اندازه همه این فوتبال در معرض قضاوت قرار گرفته و حتی در مورد زمان خداحافظی اش از فوتبال هم مردم نظر داده اند حالا زمان استفاده از جایگاه بین المللی دایی هم برای خودش و هم برای ایران است. دکتر دایی ،با بلد بودن چند زبان و رسیدن به نوک قله فوتبال حیف است که این همه در دسترس باشد از حیا کن و رها کن تا مربیگری اش تنها به اندازه فاصله سکو تا نیمکت فاصله داشته باشد .
دایی باید قدر خود را بداند. او می تواند بکن باوئر ایران باشد و یا حتی ژان پیر پاپن آسیا! البته این در صورتی است که قدر خودش را هم بداند و متوجه شود که جایگاهش و نتیجه آن همه تلاشش نباید تنها به مربیگری محدود شود.
منبع: