جدی بودن، پوششی برای سطحی بودن است.
علامه جعفری میگفتند:
کسی که دانشی ندارد میداند که جدی گرفته نمی شود و از رفتار غیررسمی و شوخی کردن و خندیدن در کلاس درسش میترسد
الحق که باید شهادت داد ایشان هرگز نیازمند نمایش چهره ی جدی و نقاب دروغین نشدند.
معنی اش ای نیست که هر کی جدیه ادم سطحیه.
مفهومش اینه که باید از یه حدی بزرگتر بشی تا جرات داشته باشی شوخی کنی و بدونی هیچکس نمیتونه بزرگی و عمقت رو زیر سوال ببره.
------------------
مدیریت زمان، نیازمند تکنیک نیست، نیازمند یک مدل ذهنی است.
من از هجده سالگی تلویزیون نمیبینم
هیچ رسانه خبری رو نمیخونم
فیلمی رو اگرپنج نفر از دوستان توصیه نکنن نمیبینم
فید آر اس اس سایتهای مهم دنیا رو سفارشی میکنم تا فقط روی کلمات کلیدی که برام مهمه مطلب بفرستند و اگر دیدن دوستی حال خوش یا نگرش بهتر بهم نده هرگز نمیبینمش.
حتی حاضر نیستم انتقاد دیگران رو از روش ام بشنوم یا جواب بدم.
با کسانی هم کار میکنم که دیدنشون و بودن کنارشون لذت و استراحت باشه تا بتونم به جای ده ساعت کار و ده ساعت تفریح، روزانه بیست ساعت کار و بیست ساعت تفریح کنم و زمان باقیمانده رو هم بخوابم
کلن هم فکر کنم جدی نگرفتن دیگران در زندگی یکی دو دهه به وقت آدم اضافه کنه.
وقتی بهم گفتن چرا دکترا نمیگیری گفتم که پنج سال عمرم رو با دوری از علم و مطالعه و به جای اون صرف وقت برای نشستن پای حرف قدیمی دیگران حروم نمیکنم تا مردمی که جدی نمیگیرمشون به جای محمدرضا صدام کنن دکتر شعبانعلی
کلن به نظرم انسان فقط باید به یک نفر و در یک لحظه پاسخگو باشه. خودش. در لحظه مرگ.
به هر حال روزی روی زمین دراز میکشم و دوستانم اونقدر سرگرم برگزاری آبرومند برنامه هستند که فرصت ندارند حتی به من نگاه کنند. اگر لحظه آخر حسم به خودم خوب باشه کافیه و اینکه احساس نکنم خودم، زمانم، زندگیم، رویاها و رضایتم رو به جامعه باختم
------------------------------------